Introductie
Dit is de vierde blogpost van de #SilenceBreaksForthIntoSong-serie, een verzameling van een reeks tweets, in posts om ze gemakkelijker te kunnen lezen. Dit is een fascinerend en zeer verontrustend inzicht in de werking van de rituelen, training en het leven aan de top van de sekte.
U zult het waarschijnlijk handig vinden om deze eerdere berichten eerst te lezen of ernaar te verwijzen ...
Opnieuw was er veel belangstelling voor deel 4
Deel 4 behandeld:
- De cultus werd in hokjes verdeeld: katholiek, vrijmetselaars, kabbala, satanisten, mormonen.
- De top van de sekte heeft Duitse invloed met betrekking tot Operatie Paperclip
- Verbinding tussen katholieke kerk en nazi's
- De evenwichtsdynamiek tussen goed en kwaad, mannelijk en vrouwelijk die elkaar beide nodig hebben, in schijnbare oppositie maar niet tegengesteld
- Vermelding van de moord, door de sekte, van de kleine jongensfamilie
- Gouden regel van de afdelingen van de sekte, verdraaid en bedrieglijk
- Meer verontrustend cultritueel
- De kinderen die tot de sekte werden gedwongen en gedwongen om in een katholieke kerk te kiezen tussen iemand anders vermoorden of leven - de taak van de kleine jongens is om het kleine meisje te beschermen
- De wederzijdse afhankelijkheid van goed en kwaad, en de som van die keuze die aan twee kleine kinderen wordt opgedrongen, en de ongelooflijke gruwel om te moeten kiezen om dat goed en kwaad onder hen te verdelen. De volledige gruwel van de Luciferiaanse / Satanische Illuminati-cultus komt in de microkosmos naar voren in deze rituelen met het kleine meisje en de jongen
Nu gaan we verder naar blogpost deel 5 ...
Bereid je hart voor op de volgende laag Waarschuwing, schokkende inhoud!!! ...
#ChildTrafficking #ClintonFoundation #GeorgeSoros #SatanicElite #satanicritualabuse #Illuminati #NWO
* Disclaimer * Het delen van deze video is op geen enkele manier een ondersteuning of promotie van het materiaal en de overtuigingen in ... Ik deel het omdat het essentieel is voor je begrip van wat ik ga delen in verdere #SilenceBreaksForthIntoSong-tweets
Er is een reden waarom de vijand van God zijn systeem de broederschap noemt. “Zie, hoe goed en hoe aangenaam is het voor broeders om in eenheid bij elkaar te wonen! Het is als de kostbare olie op het hoofd ... ”Psalm 133: 1
Elke filosofie, elk ideaal, elk streven, elke humanitaire inspanning, elke kwestie van het hart,
Allemaal gebaseerd op dit concept… maar broederschap maakt alleen plaats voor zelf. Waarom?
Waarom zou je zoveel tijd nemen om te investeren in het opbouwen van broederschap, alleen om het naar één plek te laten leiden? Waar men zich realiseert dat ze alleen zijn, is het enige dat overblijft het zelf.
Ik zou graag wat tijd willen nemen om de ontwikkeling van deze band van broederschap te delen. Vraag, hoeveel? Hoeveel kinderen maken dit door?
Ritueel deel 6
Daar is ze, dat kleine meisje. Zo jong, zo onschuldig.
Staande handpalm tot handpalm. Haar handen raakten de zijne. De kleine jongen die naar haar opkeek. Zijn ogen vulden zich met pijnlijke intensiteit. Alles hangt ervan af of ze dit ritueel SAMEN doen.
Wat zag ze toen ze hem in de ogen keek? Zag ze de pijn? Het lijden? De pijn? Zag ze iets wat ze niet wilde?
Alles in deze occulte wereld is gesmeed door gebrokenheid. Gebrokenheid die het gevolg is van strikte gehoorzaamheid, precisie, nauwkeurigheid, juiste houding. Houding - Een andere naam voor de levensduur van de hoes. Het leven dat je leeft ... dat anderen zien. Dat kleine meisje zag die dag zijn houding en ze zag erachter.
* Trigger & grafische inhoud waarschuwing * Beschrijving van verkrachting, moord en rituele inhoud.
In deze occulte wereld ... Aan al het leven hangt een prijs die iemand betaalt. Wat was de prijs voor zijn leven? Deze individuen die de Gevallene dienen, nemen wat ze willen. Maar ze betalen nooit de prijs.
Terwijl het kleine meisje in de ogen van die kleine jongen keek ... ze zag verder. Haar gedachten dwaalden af naar een paar weken geleden. Ze was gewend aan een routine. Om 17.00 uur at de familie het avondeten. Toen vielen iedereen, behalve zij en haar Proctor, in slaap.
De anderen sliepen alleen omdat haar Proctor drugs in hun eten stopte. Hierdoor kon de oudere vrouw van 18.00 uur tot 02.00 uur het meisje alleen opleiden. De jongen had hetzelfde schema. Dag en nacht trainden ze, met slechts drie uur slaap per dag.
Het was in de vroege uurtjes van de ochtend. Ze had net haar ogen gesloten. Toen ze in een droomstaat kwam, sliep ze nooit echt diep. Ze sliep lichtjes, maar altijd luisterde haar oor, afgestemd op de deurklink, wachtend, verwachtend, anticiperend, de vrouw zou komen om haar van het leven te beroven.
Die nacht hoorde ze het handvat niet toen het draaide. Plots grepen de twee handen van de vrouw haar bij de kraag van haar nachtjapon en tilden haar van het bed. In duizeligheid hervatte ze haar evenwicht en kreeg snel haar voeten, klaar om zichzelf te verdedigen en te beschermen, in de verwachting dat ze zou vechten.
In plaats daarvan kreeg ze haar kleren en zei ze dat ze zich snel moest aankleden. Ze gehoorzaamde en volgde haar Proctor de kamer uit. De trap af en de deur uit, waar een zwarte Lincoln op hen wachtte om binnen te komen. Haar Proctor wachtte ongeduldig toen het meisje op de achterbank ging zitten.
Haar Proctor gleed achter haar aan. Ze keek naar de donkere nachthemel terwijl ze naar hun bestemming reden. Het meisje was zenuwachtig. Het voertuig stopte voor het huis van de jongen. Ze keek toe terwijl andere zwarte Lincolns achter hen stopten, langs beide kanten van de straat voor zijn huis.
Ze stapte uit. Mannen in zwarte gewaden stapten ook uit de andere voertuigen. Het was alsof de tijd stopte. En ze keek naar een stomme film. Ze wist dat er geluid was, maar had het gevoel dat ze niets kon horen. Stilte was nooit haar vriend.
Ze stond met haar Proctor op het gazon van de jongens en keek door de duisternis terwijl de mannen in mantels het huis omsingelden. Daar waren ze allemaal, gewoon in de open lucht. De lucht was gevuld met hun melodieuze gezangen. Toch was het alsof de hele buurt sliep.
Het gezang werd luider.
Het was een signaal naar zijn familie binnenin dat "Ze" hen kwamen halen. Omdat hij wist dat het naderende onheil eraan zat te komen, probeerde zijn familie zich zelfs te verstoppen? Waren ze bang? Huilden ze en smeekten ze God om leven voor nog een kans voordat ze een gruwelijke dood overkwamen?
Verscheidene van de mannen in mantels braken de deur open en stroomden snel naar binnen. Al snel zag het meisje ze weer naar buiten komen, met de jongen en zijn gezin op sleeptouw. De man die de jongen had, zette hem op het grasveld naast het meisje en haar Proctor af.
De jongen kreeg de opdracht daar stil te staan. SAMEN kregen ze de opdracht niet te bewegen, niet te huilen, geen geluid te maken, niet hun ogen te sluiten. De dreiging dat het erger zou worden als ze regels overtreden, hing boven hun hoofd. Rustig hielden ze hun houding vast.
Twee mannen hielden zijn vader vast. Hij knielde. Woede was op zijn gezicht. De stoïcijnse stilte werd op zijn lippen getrommeld terwijl hij niets zei. Hij vocht niet.
Twee mannen hielden de moeder van de jongen vast. Ze worstelde, sloeg, schopte, schreeuwde, krabde. Hoe meer ze vocht, hoe bruter de mannen in de mantel waren totdat ze haar hadden vastgepind. Toen ze fysiek niet meer kon vechten, spuwde haar mond gewelddadige dreigementen uit.
De jongen en het meisje stonden gehoorzaam in hun houding. Kijken, de scène in zich opnemen. Hun harten schreeuwen en braken, maar ze durven geen niets van deze waarheid te laten zien. De stilte was zo dik. Het was alsof er een speld viel, terwijl hun aandacht werd gevestigd op de achtjarige zus van de jongen.
Zijn zus met haar lange rechte witblonde haar. De mannen in de mantel hadden haar aan haar haren het huis uit gesleurd. Haar lieve, zachte, vriendelijke manier van doen was veranderd terwijl ze vocht en huilde. Ik weet niet welk deel het jongenshart meer brak.
Was het de brutale, onverschillige, zinloze verkrachting van de man in een mantel die haar aan haar haren het huis uit sleepte naar die plek op het gazon?
Of waren het haar tranen, haar noodkreet waarop hij niet kon reageren?
Het kleine meisje voelde zijn pijn. Ze durft ook haar houding niet te breken. Maar ze weigerde te besluiten niets te doen.
Ik stond zo dicht bij hem. Ze bewoog langzaam haar arm totdat haar uitgestrekte pink de zijne kon raken.
Toen hij de zachte aanraking voelde, haalde hij diep adem en hervatte zijn ademhaling.
Herinneringen zo ver weg
Verborgen achter een deur
Lang verlaten wonden
Ze heeft zich daar zo lang geleden verstopt
Zoveel gedragen
Voor wie de deur gesloten blijft
Maar nu is het zover
Met genezing op zijn vleugels
De deur moet opengaan
En onthul de verborgen dingen.
Voortzetting van het verhaal van de dood van het gezin van de jongen ...
Ik zou alles geven om terug in de tijd te gaan, om die noodlottige nacht te veranderen, om de tranen aan te moedigen die nooit vloeiden, om een moedig en moedig standpunt in te nemen. Om de buren die zich in hun huizen verstopten, aan te sporen voor de mannen in mantels die de politie van de gemeenschap op dat oude blok in Chicago bestuurden, om te reageren, niet bang te zijn, iets te hebben gedaan, alles om in te grijpen.
Een soortgelijk Chicago-blok, NIET hetzelfde
Overdag boden de dekmantels van de geklede mannen gemeenschapsondersteuning: politie, brandweerlieden, medische hulpdiensten, predikanten en priesters. Om te bedenken dat als iemand die avond een noodoproep had gepleegd ... naar wie zou de oproep zijn gegaan?
Zie je hoe geïnfiltreerd de gemeenschap was? Het had geen zin om om hulp te roepen.
Er was niemand om te vertrouwen.
Er was niemand die zou stoppen met wat er gebeurde. Het hele lot van hen ... uitverkocht aan Satan. Allen begiftigen en voeden hun zondige lusten.
Allemaal gebonden en volmaakt toegewijd in gehoorzaamheid aan broederschap. Een concept dat niet was zoals God het bedoeld had. Ze vormden het woord in hun voordeel. Om elkaars zonden te bedekken, elkaar "perfect", "nauwkeurig" en "waar" te houden. De eigen waarde "bewezen" door de bewaarde geheimen.
Wee die politiecommissaris die die avond de zus van de jongen heeft verkracht. Ik wou dat dat de ergste van zijn opgebouwde misdaden was.
Daarmee geef ik de * Waarschuwing * Content met gruwelijke rituele moord.
Nadat de daden op het gazon van de jongens waren gedaan, werd iedereen in auto's geladen en tien mijl over de weg naar een schuur gereden. Het pad naar de deur werd verlicht met fakkels. De vloer bedekt met hooi. Dit was de dood voorbehouden aan degenen die probeerden te vluchten. Degenen in het systeem die niet gehoorzaamden.
Opnieuw werden de kleine jongen en het meisje naar hun kant van de Proctoren geleid. Vertelden hen om op te staan en te kijken. Om hun ogen niet te sluiten. Zwijgend stonden ze in houding en durfden niet te bewegen. Nauwelijks ademen. Niemand had zijn hartje kunnen voorbereiden op wat volgde.
Stel je voor dat je niet weg kunt kijken terwijl je de zuster ziet hangen. Kijk dan hoe ze haar darmen uit haar lichaam haalden. De dood van de ouders volgt op de zelfde manier. Ik zoek naar woorden om te beschrijven, een emotie, een gevoel, voor wat ik voelde, hoorde, zag die avond. Maar die zijn er niet. Er is alleen STILTE.
Die schroeiende stilte die de nacht omarmt, die elk geluid maskeert, die zijn slachtoffers smoort en verdrinkt in een verstrengeld web. Voor altijd gevangen, wanhopig proberend te vechten of te vluchten, maar hoe meer men vecht, hoe verder je rent, hoe meer je verstrikt raakt.
De volgende ochtend brak het nieuws vroeg. Het verhaal is een leugen.
Een ernstig auto-ongeluk, de jongensfamilie had die nacht een auto-ongeluk gehad. De jongen, de enige overlevende.
Bij de dienst in die Peterskerk bewaarde hij braaf zijn houding. Er werden geen tranen vergoten. Verdriet was niet toegestaan. Gewoon sombere rust.
St Peters kerk:
De kleine jongen werd toegewezen aan de fulltime zorg van die Duitse man, Hitler's Defensieleider van Legioenen, er werd ons verteld, hij was zijn opa.
Degene die de kerk daar had verstopt, in die buitenwijk van Chicago. De man die zijn trainer zou worden, die hem gelijk zou zetten en zijn nauwkeurigheid zou bewijzen.
Oh, wat was de prijs voor zijn leven?
Door pure gebrokenheid heeft Satan geleerd de band te beheersen, te binden en te jukken in goddeloosheid totdat zijn slachtoffers nog maar ÉÉN DING te verliezen hebben. Als je maar één ding hebt om je aan vast te houden ...
Iemand die jou kent
Vertrouwt je
Iemand die bij je staat,
Vecht met je
Iemand die trouw is om je leven te beschermen,
LEVEN OF DOOD.
Je bent SAMEN in dit. Je hebt alle gruwelijke doden gezien. Je wilt niet dood. Dit laat de twee met slechts ÉÉN OPTIE, Jullie moeten allebei het leven kiezen.
Leven, voor jezelf, leven voor de ander.
Ritueel deel 7
Dus hier zijn de kleine jongen en het meisje palm tegen handpalm, in die heilige grond.
In een wereld waar geen ruimte was voor fouten, deed het meisje het ondenkbare. Ze aarzelde. De koningin-moeder knipte met haar vingers, waardoor alle 7 mannen die wapens vasthielden, ze op de jongen richtten.
Met onberispelijke precisie blijft hij zijn deel van het ritueel reciteren. Tegelijkertijd drukt hij zijn vingertoppen tegen de hare om haar uit haar gedachten te schrikken.
Ze maakt volledig oogcontact. Hij kan de vurige woede van de krijger in haar zien. Met een blik waarschuwt hij haar: doe niets!
De spanning in haar bouwt op. Elke schouder en nek spier strak. Maar ze behoudt haar houding.
Het ritueel gaat naar de volgende fase. De hogepriester bevindt zich op het meest noordelijke punt van het pentagram. Nu in zijn hand een oude verboden boekrol.
Terwijl hij het opent om er uit voor te lezen, ziet het meisje Satan direct achter de Hogepriester staan. Hun ogen ontmoeten elkaar. Satan heeft leedvermaak in zijn ogen, alsof hij heeft gewonnen. Hij heeft haar op een bepaald niveau zover gekregen om mee te doen. Als je niet wilt doden, dan door deel te nemen aan verboden Magie.
Op de een of andere manier is, Satan, Lucifer, de Oude Slang vastbesloten om haar haar positie in dienst van hem te laten innemen. Haar zwakte… .Het leven van anderen. Hij denkt na over wat ze gaat doen zodat anderen kunnen leven?
Terwijl de hogepriester in een onbekende taal uit de boekrol voorleest, houden de andere 7 volwassenen en 7 wezens hun handen boven het hoofd van de jongen en het meisje. Ze zingen en maken vreemde geluiden.
Het meisje voelt de kamer trillen. Binnen de trilling hoort haar oor plotseling een geluid.
De stem van Hem zingt zachtjes tegen de stroom van het gezang in. Een harmonie, een lied van het leven, hun reddende genade door het moment.
De kleine jongen beweegt zijn ene wijsvinger en tikt haar. Hij hoort de Heer ook zingen.
Zou het kunnen dat de Heer zelf door het land van de duisternis wandelt om de gevangenen op te sporen? Is het daar niet, in de duisternis ... dat Hij over ons kan horen zingen?
Nooit vergeten, zelfs niet in de duisternis,
Hij zingt over ons.
Frank Ralls is een persoonlijke vriend die de Heer altijd over mijn leven zong.
Reactie schrijven